کاربر:Ma.sultanmoradi/صفحه تمرین1: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حسن نیت''' یکی از اصول اخلاقی باثبات و استوار است که باید در تمامی روابط قراردادی حاکم باشد، از مرحله مذاکره، از دو مرحله انعقاد و اجرا و ختم به مرحله فسخ قرارداد می گذرد. ​​قانون مدنی در بسیاری از موارد کشورها آن را از قوانین روم پذیرفتند.

اصل حسن نیت در زمینه قراردادها به این معناست که هر یک از طرفین رابطه قراردادی باید صادق، امانت دار و صمیمانه باشد و رفتار یا اعمال او با آنچه نشان دهنده سوء نیت است منافات نداشته باشد و مسئولیت جبران آن بر عهده او باشد. خساراتی که در اثر سوء نیت به طرف مقابل وارد می شود.

دربارۀ این موضوع پژوهش‌های کمی در زبان فارسی و عربی وجود دارد. برخی پرسش‌های پیش روی پژوهشگران فقه، دربارۀ اصل حسن نیت بدین شرحند: ماهیت اصل حسن نیت چیست؟ آیا اوامری همچون «اوفوا بالعقود» یا نواهی مربوط به غش در معامله، غرر، تدلیس، فریب و خدعه می‌تواند مبنایی برای اثبات اصلی به نام «حسن نیت» باشد؟ آیا [[سیره عقلا]]، [[ارتکاز متشرعه]] یا [[مذاق شریعت]] با اصل حسن نیت سازگار است؟ لوازم پذیرش یا عدم پذیرش این اصل در مسائلی چون [[حفظ نظام]] یا حفظ نظم عمومی چه خواهد بود؟ جدا از مرحلۀ ثبوتی، در جهان خارج چه ادله‌ای می‌توانند سوء نیت یا حسن نیت را  اثبات کنند؟ در صورت وجود چنین اصلی در فقه، آیا می‌توان آن را مبنایی برای تأسیس قاعده‌ای حقوقی قرار داد؟ این قاعدۀ حقوقی از جمله قواعد ماهوی خواهد بود یا از قواعد شکلی؟