۳٬۹۴۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{منابع مطالعاتی}} | {{منابع مطالعاتی}} | ||
[[حق در فقه]] به معنای امتیازی است که از سوی شرع براى کسى در نظر گرفته شده و دیگران موظف به رعایت آن هستند. گرچه بحث از معنای حق سابقه‌ای طولانی در تاریخ فقه | [[حق در فقه]] به معنای امتیازی است که از سوی شرع براى کسى در نظر گرفته شده و دیگران موظف به رعایت آن هستند. گرچه بحث از معنای حق سابقه‌ای طولانی در تاریخ فقه داشته اما امروزه بنا به گسترش دانش حقوق و رابطه ویژه‌اش با برخی حوزه‌های فقهی، پژوهشگران و فقیهان معاصر به بازپژوهی این مفهوم پرداخته‌اند. | ||
معنای عمومی حق در فقه شامل معنای «مِلک»، «حكم» و «حق به معنای خاص» است. حقّ ابوت، حقّ ولایت برای حاكم، حقّ وصایت، حقّ حضانت و ... از جمله مصادیق معنای عمومی حق هستند. دومین معنای آن، «حق به معنای خاص» است و از آنجا که قسیم معنای ملک و حكم است بر مقابل آنها قرار می‌گیرید. در عباراتی همچون «امکان اسقاط حق» و «نقل و انتقال حق» همین معنای خاص حق در نظر گرفته شد. بررسی معنای حق در فقه، اثر ویژه‌ای در پیشفرض‌های مربوط به [[کرامت انسان]]، تفسیر نصوص دینی، نسبت حق و حکم شرعی و مسائلی از این دست دارد. | معنای عمومی حق در فقه شامل معنای «مِلک»، «حكم» و «حق به معنای خاص» است. حقّ ابوت، حقّ ولایت برای حاكم، حقّ وصایت، حقّ حضانت و ... از جمله مصادیق معنای عمومی حق هستند. دومین معنای آن، «حق به معنای خاص» است و از آنجا که قسیم معنای ملک و حكم است بر مقابل آنها قرار می‌گیرید. در عباراتی همچون «امکان اسقاط حق» و «نقل و انتقال حق» همین معنای خاص حق در نظر گرفته شد. بررسی معنای حق در فقه، اثر ویژه‌ای در پیشفرض‌های مربوط به [[کرامت انسان]]، تفسیر نصوص دینی، نسبت حق و حکم شرعی و مسائلی از این دست دارد. | ||