کاربر:Mojtaba61.Abedini/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== | ==روش شناسی== | ||
نویسنده | نویسنده در این کتاب در مقام بیان احکام تکلیفی با استناد بر ادله اربعه فقهی در موضوعات مختلف طنز است. سعی کرده با استناد به روایات فقهی، اخلاقی و بررسی سندی و دلالتی، حکم الهی هر یک از موضوعات مطرح شده در طنز را ارائه دهد. | ||
=ساختار و فهرست= | |||
کتاب فقه درمان در چهار فصل، چندین گفتار و چند پیوست تدوین شده است. نویسنده در فصل اول کتاب به تبیین کلیات تحقیق (تبیین مسئله، پیشینه، ضرورت، شیوه و پرسش‌های پژوهش) و بررسی واژگانی چون درمان، معاینه و غربال‌گری پرداخته است. | |||
کتاب طنز در آییه فقه در سه بخش و چندین فصل تدوین شده است. نویسنده در بخش اول کتاب برای تببین بهتر طنز به مفاهیم مشابه طنز، معنای لغوی و اصطلاحی و به تاریخچه طنز می پردازد. در بخش دوم ، سیزده فصل از موضوعات مختلف طنز را از منظر فقهی مورد بررسی قرار داده است. بخش سوم به استعارات و کنایات و تشبهیات قرآنی و روایی اشاره کرده است. | |||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۰۶
بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب طنز در آیینه فقه
معرفی و گزارش ساختار
کتاب طنز در آیینه فقه پژوهشی است با هدف تبیین احکام طنز در مقوله های فرهنگی و اجتماعی. این کتاب در سال 1393ش و به همت مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام در در 207 صفحه به چاپ رسیده است. نویسنده کتاب عزیز الله زارع آملی (زاده 1340) محقق و مدرس حوزه ی علمیه قم بوده و کتاب «دوجهان بینی اسلام و کمونیسم» ازجمله آثار علمی اوست.
روش شناسی
نویسنده در این کتاب در مقام بیان احکام تکلیفی با استناد بر ادله اربعه فقهی در موضوعات مختلف طنز است. سعی کرده با استناد به روایات فقهی، اخلاقی و بررسی سندی و دلالتی، حکم الهی هر یک از موضوعات مطرح شده در طنز را ارائه دهد.
ساختار و فهرست
کتاب فقه درمان در چهار فصل، چندین گفتار و چند پیوست تدوین شده است. نویسنده در فصل اول کتاب به تبیین کلیات تحقیق (تبیین مسئله، پیشینه، ضرورت، شیوه و پرسش‌های پژوهش) و بررسی واژگانی چون درمان، معاینه و غربال‌گری پرداخته است.
کتاب طنز در آییه فقه در سه بخش و چندین فصل تدوین شده است. نویسنده در بخش اول کتاب برای تببین بهتر طنز به مفاهیم مشابه طنز، معنای لغوی و اصطلاحی و به تاریخچه طنز می پردازد. در بخش دوم ، سیزده فصل از موضوعات مختلف طنز را از منظر فقهی مورد بررسی قرار داده است. بخش سوم به استعارات و کنایات و تشبهیات قرآنی و روایی اشاره کرده است.