کاربر:Mojtaba61.Abedini/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
صفحه‌ای تازه حاوی «==بسم الله الرحمن الرحیم== ==کتاب طنز در آیینه فقه== ==معرفی و گزارش ساختار== کتاب طنز در آیینه فقه پژوهشی است با هدف تبیین احکام طنز در مقوله های فرهنگی و اجتماعی. این کتاب در سال 1393ش و به همت مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام در در 207 صفحه به چاپ رس...» ایجاد کرد |
|||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==تحلیل موضوعی طنز== | ==تحلیل موضوعی طنز== | ||
نویسنده برای تببین بهتر طنز، مفاهیم مشابه طنز را ذکر کرده و پس از بیان تفاوت معنای آنها با طنز به معنای لغوی و اصطلاحی طنز پرداخته | نویسنده برای تببین بهتر طنز، مفاهیم مشابه طنز را ذکر کرده و پس از بیان تفاوت معنای آنها با طنز به معنای لغوی و اصطلاحی طنز پرداخته ... | ||
مصنف بخش اول کتاب را به تحلیل موضوعی طنز اختصاص داده است. بخش اول از سه فصل تشکیل شده است. در فصل اول به مفاهیم مشابه طنز، در فصل دوم به طنز در لغت و اصطلاح و در فصل سوم به تاریخچه لطیفه و طنز در ایران پرداخته است. این بخش چون بار فقهی بر آن نبوده به همین میزان بسنده شده است. (ص۲۰-۵۶) | مصنف بخش اول کتاب را به تحلیل موضوعی طنز اختصاص داده است. بخش اول از سه فصل تشکیل شده است. در فصل اول به مفاهیم مشابه طنز، در فصل دوم به طنز در لغت و اصطلاح و در فصل سوم به تاریخچه لطیفه و طنز در ایران پرداخته است. این بخش چون بار فقهی بر آن نبوده به همین میزان بسنده شده است. (ص۲۰-۵۶) | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۲
بسم الله الرحمن الرحیم
کتاب طنز در آیینه فقه
معرفی و گزارش ساختار
کتاب طنز در آیینه فقه پژوهشی است با هدف تبیین احکام طنز در مقوله های فرهنگی و اجتماعی. این کتاب در سال 1393ش و به همت مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام در در 207 صفحه به چاپ رسیده است. نویسنده کتاب عزیز الله زارع آملی (زاده 1340) محقق و مدرس حوزه ی علمیه قم بوده و کتاب «دوجهان بینی اسلام و کمونیسم» ازجمله آثار علمی اوست.
تحلیل موضوعی طنز
نویسنده برای تببین بهتر طنز، مفاهیم مشابه طنز را ذکر کرده و پس از بیان تفاوت معنای آنها با طنز به معنای لغوی و اصطلاحی طنز پرداخته ... مصنف بخش اول کتاب را به تحلیل موضوعی طنز اختصاص داده است. بخش اول از سه فصل تشکیل شده است. در فصل اول به مفاهیم مشابه طنز، در فصل دوم به طنز در لغت و اصطلاح و در فصل سوم به تاریخچه لطیفه و طنز در ایران پرداخته است. این بخش چون بار فقهی بر آن نبوده به همین میزان بسنده شده است. (ص۲۰-۵۶)