کاربر:Ma.sultanmoradi/صفحه تمرین4: تفاوت میان نسخهها
خط ۱: | خط ۱: | ||
=سیرهها متشرعه= | =سیرهها متشرعه= | ||
[[سیرههای متشرعه]] و حجیبت آن از جمله مسائل پر سابقه در فقه شیعی است. علیرغم سابقه طولانی این بحث در فقه شیعی، فقیهان معاصر در آثار خود توجه زیادی به آن داشتهاند و آثار کمی در این رابطه منتشر شده است. | [[سیرههای متشرعه]] و حجیبت آن از جمله مسائل پر سابقه در فقه شیعی است. علیرغم سابقه طولانی این بحث در فقه شیعی، فقیهان معاصر در آثار خود توجه زیادی به آن داشتهاند و آثار کمی در این رابطه منتشر شده است. | ||
«سیرهی متشرّعه» به عنوان یکی از اسناد کشف شریعت، عبارت است از سلوک عمومی متدیّنان عصر تشریع که تدیّن آنان در شکلگیری و قوام چنین سیرهای، وجه تعلیلی یافته است. در این نوشتار، پس از تبیین چیستی «سیرهی متشرّعه»، نسبت آن با تأسیسات مشابهی چون: «سیرهی عقلا»، «سنّت»، «اجماع» و «ارتکاز» مورد بررسی قرار گرفته و به این طریق، امکان تبیین شرایط حجیّت و موقعیّت دلالی این نهاد، فراهم آمده است. در ادامه، ادلّهی اعتبار «سیرهی متشرّعه»، مورد نقد و تحلیل دقیق واقع شده است. فصل پایانی نیز به ارزیابی عمدهترین کاربردهای فقهی اختصاص یافته است. اشتراط موضع موافق شارع در حجیّت «سیرهی متشرّعه» و تحلیل آن ذیل سنّت قولی و فعلی، تقدّم دلالی «سیرهی متشرّعه» بر «اجماع»، تحلیل عینی «ارتکاز متشرّعه» بر پایهی «سیرهی متشرّعه» و برتری آن به لحاظ حجیّت، اثبات حجیّت ذاتی و عقلی «سیرهی متشرّعه» و نیز نادر الوقوع بودن استناد تامّ فقهی به «سیرهی متشرّعه» در میدان فقه، از دستاوردهای این پژوهش است. | |||
==مقاله== | ==مقاله== | ||
#کارآیی فقهی «سیرهی متشرّعه» در بوتهی نقد، محمدتقی فخلعی، Journal of Contemporary Islamic Studies، دوره ۱، شماره ۱، فروردین ۱۳۹۸ش. [https://jcis.ut.ac.ir/article_65957_bdf85a33e18e9ec2d72b9b03244ee954.pdf?lang=fa مقاله را اینجا ببینید.] | #کارآیی فقهی «سیرهی متشرّعه» در بوتهی نقد، محمدتقی فخلعی، Journal of Contemporary Islamic Studies، دوره ۱، شماره ۱، فروردین ۱۳۹۸ش. [https://jcis.ut.ac.ir/article_65957_bdf85a33e18e9ec2d72b9b03244ee954.pdf?lang=fa مقاله را اینجا ببینید.] |
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۴۳
سیرهها متشرعه
سیرههای متشرعه و حجیبت آن از جمله مسائل پر سابقه در فقه شیعی است. علیرغم سابقه طولانی این بحث در فقه شیعی، فقیهان معاصر در آثار خود توجه زیادی به آن داشتهاند و آثار کمی در این رابطه منتشر شده است. «سیرهی متشرّعه» به عنوان یکی از اسناد کشف شریعت، عبارت است از سلوک عمومی متدیّنان عصر تشریع که تدیّن آنان در شکلگیری و قوام چنین سیرهای، وجه تعلیلی یافته است. در این نوشتار، پس از تبیین چیستی «سیرهی متشرّعه»، نسبت آن با تأسیسات مشابهی چون: «سیرهی عقلا»، «سنّت»، «اجماع» و «ارتکاز» مورد بررسی قرار گرفته و به این طریق، امکان تبیین شرایط حجیّت و موقعیّت دلالی این نهاد، فراهم آمده است. در ادامه، ادلّهی اعتبار «سیرهی متشرّعه»، مورد نقد و تحلیل دقیق واقع شده است. فصل پایانی نیز به ارزیابی عمدهترین کاربردهای فقهی اختصاص یافته است. اشتراط موضع موافق شارع در حجیّت «سیرهی متشرّعه» و تحلیل آن ذیل سنّت قولی و فعلی، تقدّم دلالی «سیرهی متشرّعه» بر «اجماع»، تحلیل عینی «ارتکاز متشرّعه» بر پایهی «سیرهی متشرّعه» و برتری آن به لحاظ حجیّت، اثبات حجیّت ذاتی و عقلی «سیرهی متشرّعه» و نیز نادر الوقوع بودن استناد تامّ فقهی به «سیرهی متشرّعه» در میدان فقه، از دستاوردهای این پژوهش است.
مقاله
- کارآیی فقهی «سیرهی متشرّعه» در بوتهی نقد، محمدتقی فخلعی، Journal of Contemporary Islamic Studies، دوره ۱، شماره ۱، فروردین ۱۳۹۸ش. مقاله را اینجا ببینید.
- بررسی ماهیت و شرایط کاربرد عرف و عادت در استنباط و قانونگذاری، امیرحسین ورشوچی منفرد، مهدی ساجدی، پژوهشنامه میان رشتهای فقهی، سال ششم، شماره ۲، بهار و تابستان ۱۳۹۷ش. مقاله را اینجا ببنید.
- نقد و تحلیل ادلّهی حجیّت «سیرهی متشرّعه»، محمدتقی فخلعی، محمدحسن حائری، زهراسادات احمدی سلیمانی، جستارهای فقهی و اصولی، سال دوم، شماره ۳، تابستان ۱۳۹۵ش. مقاله را اینجا ببینید.
- پژوهشی در «سیرهی متشرعه» شرایط حجیت و شبکهی روابط مفهومی آن، زهراسادات احمدی سلیمانی، محمدحسن حائری، محمدتقی فخلعی، فقه و اصول، شماره ۱۰۱، تابستان ۱۳۹۴ش. مقاله را اینجا ببینید.
پایاننامه
- سیره متشرعه و کاربرد آن در استنباط فقهی، زهراسادات احمدی سلیمانی، کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده الهیات و معارف اسلامی شهید مطهری، ۱۳۹۲ش. پایاننامه را اینجا ببینید.
- عرف و سیره در فقه امامیه، فاطمه قدرتی، کارشناسی ارشد، دانشگاه الزهرا (س)، دانشکده الهیات و معارف اسلامی، ۱۳۸۸ش. پایاننامه را اینجا ببینید.
- حجيت سيره عقلا و متشرعه در استنباطات فقهي، سيدموسي علوي، مجتمع آموزش عالي فقه، تير ۱۳۸۷ش.