فقه درمان (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
نویسنده با استناد به روایتی از پیامبر و قاعده ضمان، پزشک جاهل را مسئول عواقب پیش‌آمده در فرآیند معاینه درمان می‌داند. به گفته وی معاینه و درمان دانشجویان پزشکی به دلیل اصل عدم جواز تصرف در جان و مال دیگران بدون رضایت آنها، فقط منحصر به مواردی است که حفظ جان انسان‌ها بر آموزش و یادگیری دانشجویان متوقف باشد و در غیر این صورت جایز نیست.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۶۲-۶۴.</ref> | نویسنده با استناد به روایتی از پیامبر و قاعده ضمان، پزشک جاهل را مسئول عواقب پیش‌آمده در فرآیند معاینه درمان می‌داند. به گفته وی معاینه و درمان دانشجویان پزشکی به دلیل اصل عدم جواز تصرف در جان و مال دیگران بدون رضایت آنها، فقط منحصر به مواردی است که حفظ جان انسان‌ها بر آموزش و یادگیری دانشجویان متوقف باشد و در غیر این صورت جایز نیست.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۶۲-۶۴.</ref> | ||
===نگاه پزشک به بدن بیمار | ===نگاه پزشک به بدن بیمار جنس مخالف=== | ||
نویسنده کتاب فقه درمان با استناد به آیات و روایات متعدد، نگاه پزشک به بدن نامحرم را در شرایط عادی بدون وجود ضرورت خاص، مانند نگاه کردن دیگران حرام می‌داند و معتقد است تفاوت میان چگونگی آن (با قصد لذت یا بدون آن) وجود ندارد.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۶۶-۶۷.</ref> قاسمی درمورد نگاه پزشک مرد به دست و صورت زنان نامحرم معتقد به جواز آن است و ادله قائلان به حرمت مطلق نگاه را رد می‌کند.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۰.</ref> درباره نگاه پزشکان به عورت بیمار در حالت عادی بدون وجود ضرورت، نویسنده به تبع همه فقها قائل به حرمت شده است و فرقی میان جنس مخالف یا غیر مخالف نیست.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۶.</ref> | نویسنده کتاب فقه درمان با استناد به آیات و روایات متعدد، نگاه پزشک به بدن نامحرم را در شرایط عادی بدون وجود ضرورت خاص، مانند نگاه کردن دیگران حرام می‌داند و معتقد است تفاوت میان چگونگی آن (با قصد لذت یا بدون آن) وجود ندارد.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۶۶-۶۷.</ref> قاسمی درمورد نگاه پزشک مرد به دست و صورت زنان نامحرم معتقد به جواز آن است و ادله قائلان به حرمت مطلق نگاه را رد می‌کند.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۰.</ref> درباره نگاه پزشکان به عورت بیمار در حالت عادی بدون وجود ضرورت، نویسنده به تبع همه فقها قائل به حرمت شده است و فرقی میان جنس مخالف یا غیر مخالف نیست.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۶.</ref> | ||
===لمس بدن نامحرم=== | ===لمس بدن نامحرم توسط پزشک=== | ||
در کتاب فقه درمان، لمس بدن نامحرم چه در زمان معاینه و چه در زمان درمان و اعمال جراحی، در شرایط عادی حرام دانسته شده است؛ ولی لمس بدن نامحرم بدون قصد لذت و از روی لباس را بدون اشکال می‌داند، چراکه بر اساس روایات لمس بدون واسطه حرام است. بنابراین پزشکان تا جایی که امکان دارد باید از لمس بدن نامحرم اجتناب کنند و در صورت ضرورت به مقدار رفع ضرورت اشکالی نخواهد داشت.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۷-۹۸.</ref> | در کتاب فقه درمان، لمس بدن نامحرم چه در زمان معاینه و چه در زمان درمان و اعمال جراحی، در شرایط عادی حرام دانسته شده است؛ ولی لمس بدن نامحرم بدون قصد لذت و از روی لباس را بدون اشکال می‌داند، چراکه بر اساس روایات لمس بدون واسطه حرام است. بنابراین پزشکان تا جایی که امکان دارد باید از لمس بدن نامحرم اجتناب کنند و در صورت ضرورت به مقدار رفع ضرورت اشکالی نخواهد داشت.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۹۷-۹۸.</ref> | ||
نویسنده با استناد به روایات و فتاوای فقهای شیعه، بر این باور است در شرایط اضطرار و ضرورت و همچنین بیشتر بودن مهارت پزشک جنس مخالف، بسیاری از احکام غیرجایز در حالت عادی، جایز می‌شود. به گفته او، اضطرار با عدم دسترسی به پزشک هم‌جنس محقق می‌شود و در هنگام طبابت از جهت زمان نگاه و لمس برای معاینه و درمان جنس مخالف به مقدار ضرورت اکتفا کند.<ref>قاسمی، فقه درمان، ص۱۰۰-۱۰۶.</ref> | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||