کاربر:Rezashams/صفحه تمرین۳: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مالکیت فضا و قرار]]، مالکیت بخش بالایی و زیرین زمین است. با توجه به قابلیت‌هایی که امروزه برای فضای محاذی و اعماق زمین پیدا شده است، بحث مالکیت فضا و قرار، به طور خاص در فقه معاصر مورد بررسی قرار گرفته است. بهره‌برداری از معادن زیرزمینی، ایجاد خطوط برق، گاز و آب، خطوط قطارهای زیرزمینی و هوایی، استفاده از بالکن‌هایی که وارد املاک افراد خاص یا بخش عمومی شده از موضوعاتی است که با توجه به پیشرفت جوامع، بررسی فقهی مالکیت فضا و قرار را جدی‌تر می‌کند.

از دیدگاه فقهی و حقوقی احتمالاتی نظیر نفی این مالکیت برای اشخاص و تحت اختیار دولت باقی ماندن آن، امکان بهره برداری به نحو محدود و مشخص، امکان بهره برداری اشتراکی بین مالک و دولت، امکان بهره‌برداری مشروط و احتمالاتی دیگر متصور است. در ماده ۳۸ قانون مدنی ایران در تبیین مالکیت فضا و قرار، مالکیت زمین را مستلزم مالکیت فضای محاذی آن، تا هر کجا بالا رود و همچنین نسبت به زیر زمین میداند مگر آنچه را که قانون استثنا کرده است. بنابر نظر مشهور فقیهان امکان تصرف و مالکیت نامحدود برای مالک است. لکن در باب پیدا کردن گنج برخی مانند [[سید ابوالقاسم خویی]] و [[محمدحسین نائینی]] معتقدند اگر گنج در حدود نامتعارف زمین باشد مالک، یابنده گنج است.