کاربر:Rezashams/صفحه تمرین۳: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه فقه معاصر
Rezashams (بحث | مشارکت‌ها)
Rezashams (بحث | مشارکت‌ها)
 
(۷۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[مالکیت فضا و قرار]] مالکیت تبعی
'''تکلم عیسی(ع) در گهواره''' سخن‌گفتن اعجازگونه [[عیسی(ع)]] در مقابل عالمان یهود برای رفع اتهام [[زنا]] از [[حضرت مریم(س)|مادرش]] و اعلام [[نبوت|مقام نبوتی]] است که [[خدا|خدای متعال]] برای او در نظر گرفته بود.<ref>صادقی تهرانی، «شرح سخنان عیسی مسیح در گهواره».</ref> قرآن در سه آیه [[آیه ۴۶ سوره آل‌عمران|۴۶ آل‌عمران]]، [[آیه ۱۱۰ سوره مائده|۱۱۰ مائده]] و [[آیه ۲۹ سوره مریم|۲۹ مریم]] به سخن‌گفتن عیسی در مهد اشاره دارد.<ref>قرآن کریم.</ref>


به گفته پژوهشگران بنا بر نظر مشهور مراد از مهد  ایامی است که طفل بیشتر در آغوش مادر یا گهواره به سر می‌برد. در مقابل این رای برخی مفسران چون [[محمدهادی معرفت]] در [[التمهید فی علوم القرآن (کتاب)|کتاب التمهید]] معتقد به بازگشت مریم(س) چند سال بعد از ولادت عیسی به شهر است.  او می‌گوید منظور از مهد خردسالی عیسی است. به باور او وجه اعجاز در اصلِ تکلم نبوده است بلکه شیوه تکلم عیسی و آن عبارات، در آن سن مورد تعجب و خارق‌العاده دانسته شده است.<ref>منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیّه السلام در مهد»، ص210.</ref> معرفت معتقد است تکلم عیسی با آن وزانت و تعقل خاصی که در آن بود بر همگان ثابت کرد که تولد او معجزه‌وار و مادرش از تهمت زنا مبراست.<ref>منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیّه السلام در مهد»، ص212.</ref>همچنین [[سید احمدخان هندی]] مفسر قرآن و اندیشمند مسلمان معتقد است تکلم عیسی در زمان خردسالی او بوده است نه وقتی که نوزاد انسان سخن نمی‌گوید.<ref>کاظمی، «نقدی بر اندیشه های سید احمدخان هندی پیرامون اعجاز»، ص138.</ref>


بنا بر آیه ۳۰ تا ۳۴ [[سوره مریم]] عیسی در این سخنان خود را بنده خدا، صاحب کتاب، پیامبر الهی، و مایه برکت معرفی می‌کند. همچنن او بیان میکند فردی زورگو و تیره‌بخت نیست و از ناحیه الهی به [[نماز]]، [[زکات]] و محبت به مادرش توصیه شده است. بنا بر [[قرآن]] این سخنان او با سه سلامی که به خود می‌دهد تمام می‌شود. سلام بر من روزی که متولد شدم، روزی که مرگم فرا خواهد رسید و روزی که در جهان آخرت دوباره زنده خواهم شد.<ref>مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، 1373ش، ص307.</ref>




==کتاب==
===فارسی===
===عربی===


==مقاله==
==پانویس==
===فارسی===
{{پانویس}}
#بررسی احکام و آثار مالکیت بر فضا و قرار زمین: مطالعه تطبیقی در فقه اسلامی و کامن‌لا، علی‌محمد یثربی قمی و پوریا شیرخانی، پژوهش‌های فقهی دوره ۱۶، شماره ۳، ۱۳۹۹ش. [https://jorr.ut.ac.ir/article_73824_86b91a83d97f131f76d78f876f323d66.pdf مقاله را از اینجا بخوانید.]
#مبانی مالکیت فضا و قرار در نظام حقوقی اسلام و غرب، محمد صالحی مازندرانی و جمشید میرزایی، پژوهش تطبیقی حقوق اسلام و غرب، دوره ۲، شماره ۳، ۱۳۹۴ش. [https://www.sid.ir/fileserver/jf/4030113940305 مقاله را از اینجا بخوانید.]
#قلمروی مالکیت فضا و قرار در حقوق اسلام و غرب با تأکید بر نظرات فقهی حضرت امام خمینی (ره)، جمشید میرزایی و عبدالسعید شجاعی، پژوهش تطبیقی حقوق اسلام و غرب، دوره ۴، شماره ۳، پیاپی ۱۳، ۱۳۹۶ش. [https://csiw.qom.ac.ir/article_1210_b2b4a5aac1cffbd75b3efc6b41c95edb.pdf مقاله را از اینجا بخوانید.]
#معماری شهری و مالکیت فضای فراتر از حد متعارف ارتفاع، حمید رضا آرامی و محمود حکمت‌نیا و عزیزالله فهیمی، فصلنامه حقوق اسلامی، دوره 16، شماره 63، شماره پیاپی 63، 1398ش. [http://hoquq.iict.ac.ir/article_38130_29c2c9b40d5fb757f7fb388f996d29fe.pdf مقاله را از اینجا بخوانید.]
#چالشهای فقهی مالکیت شهری، مبتنی بر ماده 38 قانون مدنی ایران، زینب سنچولی و محمدرضا کیخا، فصلنامه جستارهای فقهی و اصولی، دوره 8، شماره 1، پیاپی 26، 1401ش. [http://jostar-fiqh.maalem.ir/article_72487_342aed25760397f852b6a298184f7f9f.pdf مقاله را از اینجا بخوانید.]
#حق ارتفاق نسبت به ملک غیر و در احکام‌ و آثار املاک‌، نسبت به املاک مجاور. [https://bankmaghaleh.ir/مقاله-حق-ارتفاق-نسبت-به-ملك-غير-و-در-احك/ مم]


===عربی===
==منابع==
{{منابع}}


==پایان‌نامه==
* [https://sadeghitehrani.com/?speech=thematic-tafsir-213 شرح سخنان عیسی مسیح در گهواره]، پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت الله‌العظمی دکتر محمد صادقی تهرانی.
===فارسی===
#قلمرو مالکیت اشخاص و دولت ها بر فضای محاذی و زیر زمین، رضا روان‌خواه، کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، 1399ش. [https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/d85f2badc3406362b55499976dbd643e/search/e3365f7920002ff8a98c0f1fe66c8a74 مم]
#مطالعه تطبیقی حقوق مالک زمین بر فضا و قرار در حقوق ایران، فرانسه و انگلیس، جمشید میرزایی، دکتری تخصصی، دانشگاه قم، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، 1395ش. [https://ganj.irandoc.ac.ir/#/articles/a5e067804723e9468cf03cae298b1494/search/e3365f7920002ff8a98c0f1fe66c8a74 مم]
 
===عربی===

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۶

تکلم عیسی(ع) در گهواره سخن‌گفتن اعجازگونه عیسی(ع) در مقابل عالمان یهود برای رفع اتهام زنا از مادرش و اعلام مقام نبوتی است که خدای متعال برای او در نظر گرفته بود.[۱] قرآن در سه آیه ۴۶ آل‌عمران، ۱۱۰ مائده و ۲۹ مریم به سخن‌گفتن عیسی در مهد اشاره دارد.[۲]

به گفته پژوهشگران بنا بر نظر مشهور مراد از مهد ایامی است که طفل بیشتر در آغوش مادر یا گهواره به سر می‌برد. در مقابل این رای برخی مفسران چون محمدهادی معرفت در کتاب التمهید معتقد به بازگشت مریم(س) چند سال بعد از ولادت عیسی به شهر است. او می‌گوید منظور از مهد خردسالی عیسی است. به باور او وجه اعجاز در اصلِ تکلم نبوده است بلکه شیوه تکلم عیسی و آن عبارات، در آن سن مورد تعجب و خارق‌العاده دانسته شده است.[۳] معرفت معتقد است تکلم عیسی با آن وزانت و تعقل خاصی که در آن بود بر همگان ثابت کرد که تولد او معجزه‌وار و مادرش از تهمت زنا مبراست.[۴]همچنین سید احمدخان هندی مفسر قرآن و اندیشمند مسلمان معتقد است تکلم عیسی در زمان خردسالی او بوده است نه وقتی که نوزاد انسان سخن نمی‌گوید.[۵]

بنا بر آیه ۳۰ تا ۳۴ سوره مریم عیسی در این سخنان خود را بنده خدا، صاحب کتاب، پیامبر الهی، و مایه برکت معرفی می‌کند. همچنن او بیان میکند فردی زورگو و تیره‌بخت نیست و از ناحیه الهی به نماز، زکات و محبت به مادرش توصیه شده است. بنا بر قرآن این سخنان او با سه سلامی که به خود می‌دهد تمام می‌شود. سلام بر من روزی که متولد شدم، روزی که مرگم فرا خواهد رسید و روزی که در جهان آخرت دوباره زنده خواهم شد.[۶]


پانویس

  1. صادقی تهرانی، «شرح سخنان عیسی مسیح در گهواره».
  2. قرآن کریم.
  3. منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیّه السلام در مهد»، ص210.
  4. منصوری، شورگشتی، «بررسی دیدگاه‌های تفسیری مفسران درباره آیات تکلم حضرت عیسی علیّه السلام در مهد»، ص212.
  5. کاظمی، «نقدی بر اندیشه های سید احمدخان هندی پیرامون اعجاز»، ص138.
  6. مکارم شیرازی، ترجمه قرآن، 1373ش، ص307.

منابع