طهارت ذاتی انسان (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها

[[طهارت ذاتی انسان]] در برابر نجاست کفار، مشرکان و اهل کتاب، از زمره احکام فقهی است که فقیهان اهل‌سنت (به‌استثنای ابن‌حزم) بدان رأی داده‌اند، اما بیشتر فقیهان شیعه آن را مردود خوانده‌اند. با این حال تعدادی از فقیهان معاصر شیعه، از جمله محمدابراهیم جناتی، سید محمدمحسن حسینی تهرانی، و سید کمال حیدری، قائل به طهارت ذاتی انسان شده‌اند؛ چه کفار و مشرکان و چه اهل کتاب. در همین راستا گفته شده است که ورود مشرکان و ملحدان به مسجدالحرام در دوره معصومان کاملاً آزاد بوده و منع مشرکان از ورود به مسجدالحرام، نه از باب نجاست ذاتی، بلکه به‌دلیل رعایت حرمت این مسجد صورت گرفته است. گروهی از فقیهان معاصر شیعه، با تکیه بر روایات برآنند که روایات نهی از معاشرت و اختلاط با کفار و مشرکان، همگی ناظر به نجاست عرضی یا تأثیر نپذیرفتن از آداب کافران و مشرکان بوده است.  

سؤالات و ابهام‌هایی که از سوی فقیهان معاصر مورد بحث قرار گرفته، این است که آیا کلمه «نجس» در آیه ۲۸ سوره توبه، به‌معنای نجاست فقهی است یا معنایی فرهنگی دارد؛ یا از منظر دیگر، آیا به‌معنای نجاست ذاتی است یا عارضی؟ چنین ابهامی درباره معنای رجس و همچنین کفر و شرک نیز وجود دارد. سؤال دیگر آنکه آیا می‌توان روایات حاکی از طهارت ذاتی انسان را بر تقیه حمل نمود؟