خسارت مازاد بر دیه (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها

[[خسارت مازاد بر دیه]] هزینه‌ متعارفی است که زیان دیده، برای درمان، یا به عنوان مخارج روزانه در قبال از کار افتادگی خود، پرداخت می‌کند. در جنایاتِ منجر به دریافت دیه، فرد آسیب دیده ممکن است توانایی اشتغال خود را از دست بدهد. یا هزینه‌های گزافی برای درمان بپردازد که از مبلغ دیه بیشتر است. در این موارد باتوجه قواعدی نظیر '''لاضرر''' و '''تسبیب''' می‌توان گفت فرد جنایتکار باید خسارات این چنینی را بپردازد.  

نظر فقها در این مساله به سه دسته تقسیم می‌شود: فقهایی مثل [[محمدتقی بهجت]] که به دلیل اطلاق ادله‌ی تعیین دیه، قائل به عدم امکان مطالبه خسارت زاید بر دیه هستند. برخی دیگر مانند [[میرزا جواد تبریزی]] و [[ناصر مکارم شیرازی]] از اقسام خسارات زائد بر دیه، فقط خسارت زائدی که هزینه درمان بوجود می‌آورد را قابل مطالبه میدانند. دسته سوم بطور مطلق دیه را صرفا جریمه‌ای برای جانی می‌دانند نه جبران خسارت حاصل از جنایت. در این صورت جانی باید هرگونه خسارتی که از نظر شرعی قابل مطالبه است را بپردازد.

[[خسارت معنوی]] ناشی از جنایات منجر به دیه نیز قسمی از خسارت مازاد بر دیه است. خساراتی مانند زیان به آبرو و یا زیان‌های روحی و روانی و یا رنج‌هایی که فرد آسیب دیده متحمل می‌شود از جمله موارد این نوع خسارت است. [[خسارت معنوی (منابع مطالعاتی)|منابع مطالعاتی خسارت معنوی]] بطور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته شده است.

# الدية بين العقوبة و التعويض في الفقه الإسلامي المقارن، عوض أحمد إدريس، دار و مکتبة الهلال، بیروت، ۱۹۸۹م. [https://ebook.univeyes.com/131867/pdf-الدية-بين-العقوبة-والتعويض-في-الفقه-ال-2# کتاب را از اینجا بخوانید.]

# تحلیل امکان توافق بر دریافت خسارت تأخیر تأدیه مازاد بر نرخ تورم، سید فرید الدین افضل و علیرضا آذربایجانی، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، ۱۳۹۶ش.