خسارت مازاد بر دیه (منابع مطالعاتی): تفاوت میان نسخه‌ها

[[خسارت مازاد بر دیه]] هزینه‌ متعارفی است که زیان‌دیده، برای درمان، یا به عنوان مخارج روزانه در قبال از کار افتادگی خود، پرداخت می‌کند. در جنایاتِ منجر به دریافت دیه، فرد آسیب‌دیده ممکن است توانایی اشتغال خود را از دست بدهد یا هزینه‌های گزافی برای درمان بپردازد که از مبلغ دیه بیشتر است. در این موارد باتوجه به قواعدی نظیر '''لاضرر''' و '''تسبیب''' می‌توان گفت فرد جنایتکار باید خسارات این چنینی را بپردازد.  

نظر فقها در این مساله به سه دسته تقسیم می‌شود: فقهایی مانند [[محمدتقی بهجت]] که به دلیل اطلاق ادله‌ی تعیین دیه، قائل به عدم امکان مطالبه خسارت زاید بر دیه هستند. برخی دیگر مانند [[میرزا جواد تبریزی]] و [[ناصر مکارم شیرازی]] از اقسام خسارات زائد بر دیه، فقط خسارت زائدی که هزینه درمان به وجود می‌آورد را قابل مطالبه می‌دانند. دسته سوم به طور مطلق دیه را صرفا جریمه‌ای برای جانی می‌دانند نه جبران خسارت حاصل از جنایت. در این صورت جانی باید هرگونه خسارتی که از نظر شرعی قابل مطالبه باشد را بپردازد.

[[خسارت معنوی]] ناشی از جنایتِ منجر به دیه نیز قسمی از خسارت مازاد بر دیه است. خساراتی مانند زیان به آبرو و یا زیان‌های روحی و روانی و یا رنج‌هایی که فرد آسیب‌دیده متحمل می‌شود، از جمله موارد این نوع خسارت است. [[خسارت معنوی (منابع مطالعاتی)|منابع مطالعاتی خسارت معنوی]] به طور جداگانه گردآوری شده است.