کاربر:Ma.sultanmoradi/صفحه تمرین۳

وحدت رویه قضایی از جمله مسائل پیش‌روی فقه معاصر است. یکی از وظایف دیوان عالی کشور ایران ایجاد وحدت رویه قضایی است که از طریق صدور رای وحدت رویه صورت می‌گیرد. طبق مفاد ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری ایران «هرگاه از شعب مختلف دیوان عالی کشور یا دادگاه ها، نسبت به موارد مشابه، اعم از حقوقی، کیفری و امور حسبی، با استنباط متفاوت از قوانین، آرای مختلفی صادر شود، رئیس دیوان عالی کشور یا دادستان کل کشور، به هر طریق که آگاه شوند، مکلفند نظر هیات عمومی دیوان عالی کشور را به منظور ایجاد وحدت رویه درخواست کنند.»

مبنای این مسئله استفتائی است که در سال ... از آیت‌الله خمینی انجام شد. در این استفتاء عبدالکریم موسوی اردبیلی رئیس دیوان عالی کشور خبر داد که به علت مجتهدِ مطلق نبودن و سابقه قضاوت نداشتن اکثر قاضیان، در احکامی که حکم شرعی مشخصی ندارند، وحدت رویه‌ای بین قاضیان وجود ندارد و اختلاف فاحشی میان احکام صادره وجود دارد. سپس، ضمن نظرخواهی از آیت لله خمینی، پیشنهاد کرد که پرهیز از این اختلاف، راهی جز تهیه فهرستی از کیفرهای مناسب جرم‌ها و تبدیل آن به مواد قانونی و همچنین منوط کردن مجوز قضاوت قاضیان به صدور حکم طبق این مواد وجود ندارد. اما خمینی این استفتاء را ای گونه پاسخ دادند: «بسمه تعالی، در وضع کنونی، جمعی از فقها موارد مذکور را بررسی نمایند و‏‎ ‎‏نظر بدهند، مانع ندارد.» البته آن را موقت دانستند.

از دیدگاه فقی درباره مسئله وحدت رویه قضایی، پرسشهایی وجود دارد، ازجمله اینکه آیا اساساً عرف قضات می‌تواند مستندی برای حکم دیگر قاضیان قرار گیرد؟ علی رغم وجود مقالات فراوان فقهی درباره آرای مختلف رویه، پژوهش فقهی مستقلی درباره اصل مسئله وحدت رویه قضایی به چشم نمی‌خورد.

1. آراء وحدت رویه قضایی دیوان عالی کشور و نقش علمای فقه و حقوق در کارآمدی آن، دکتر غلامعلی صدقی، مجموعه حقوقی (دیوان عالی کشور)، شماره ۱، پاییز ۱۴۰۰ش.