وسائل الانجاب الصناعیة (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''وسائل الإنجاب الصناعیة''' کتابی است نوشته سید محمدرضا سیستانی که در سه فصل به بررسی فقهی روش‌های تلقیح مصنوعی و احکام و آثار فقهی مرتبط با آن پرداخته است. نویسنده در این کتاب تلاش کرده تا چالش‌های فقهی پیش روی تلقیح مصنوعی را برطرف نموده و اشکالات مطرح شده در خصوص جواز [[تلقیح مصنوعی]] یا پیامدهای حاصل از آن را با بیان اجتهادی پاسخ دهد. وی پس از بررسی دلایل مطرح شده برای اثبات حرمت تلقیح مصنوعی بیان می‌دارد که از میان روش‌های مختلف تلقیح مصنوعی تنها تلقیح تخمک با اسپرم یا سلول بنیادی مرد اجنبی حرام است و برای اثبات حرمت به ارتکاز متشرعه استدلال می‌کند. همچنین این حکم صرفاً تکلیفی است و فرزند حاصل از تلقیح مصنوعی، همواره حکم فرزند مشروع را دارد. سید محمدرضا سیستانی فرزند آیت‌الله سید علی سیستانی، و از اساتید مطرح فقه و اصول در حوزه علمیه نجف است. این کتاب از آثار پیشگام و مهم در بررسی فقهی تلقیح مصنوعی است که در سال ۲۰۰۷م توسط انتشارات دار المؤرّخ العربی در بیروت منتشر گردیده است.

کتاب وسائل الانجاب الصناعیة نوشته [[سید محمدرضا سیستانی]] است که با نگاه اجتهادی، آثار و احکام تلقیح مصنوعی را از نگاه فقه امامیه مورد بررسی و پژوهش قرار داده است. مطالب کتاب بر اساس ساختار رایج پژوهشی تدوین نشده و شیوه نگارش آن به تقریرات درس خارج نزدیک‌تر است. مباحث کتاب در سه فصل اصلی و فصلی فرعی با عنوان مَلاحق سامان یافته است. در فصل اول مشروعیت روش‌های مختلف تلقیح مصنوعی، در فصل دوم مسائل مرتبط با فرایند اجرای [[تلقیح مصنوعی]] مانند احکام لمس و نظر و در فصل سوم پیامدهای فقهی پس از بارداری با تلقیح مصنوعی، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. گفتنی است نویسنده در مقام بررسی فقهی مسئله به صورت‌های فرضی نیز پرداخته و صرفاً به روش‌های موجود اکتفا نکرده است؛ برای مثال به بارداری از طریق [[پیوند سلول بنیادی]] مادر یا تلقیح تخمک با اسپرم گیاهی نیز پرداخته شده است. وی همچنین در پایان کتاب بخشی را با عنوان مَلاحق ذکر نموده که در آن پیرامون برخی مبانی فقهی و رجالی استفاده شده در کتاب، نظیر قاعده فراش، بررسی وثاقت راویان حدیث و بررسی اتقان کتب حدیثی توضیحاتی ارائه داده است. [http://alfeker.net/library.php?id=3770 کتاب را اینجا ببینید]

بنابر نظر مؤلف [[کاشت اعضای تناسلی]] از منظر فقهی مشکلی برای بارداری پس از آن ایجاد نکرده و اگر پس از کاشت عضو تناسلی بارداری حاصل شود، حکم بارداری مشروع را دارد. این حکم مختص زن یا مرد نیست و کاشت عضو تناسلی در بدن هردو را شامل می‌شود.(ص۱۳۳)

در خصوص انتساب از طرف پدر، سید محسن حکیم بر آن است که از منظر فقهی فرزند حاصل از تلقیح مصنوعی به صاحب اسپرم انتساب ندارد بلکه تنها متعلق به مادر است.(ص ۴۱۲) اما از نگاه نویسنده این سخن و دلایل آن قابل نقد است و فرزند حاصل از تلقیح مصنوعی، از طرف پدر به صاحب اسپرم یا سلول بنیادی که تخمک به‌وسیله آن بارور شده تعلق دارد.(ص۴۱۷ و ص۴۲۱) در خصوص انتساب از طرف مادر، به لحاظ عرف و لُغت عنوان مادر بر صاحب رحِم که فرزند را به دنیا آورده اطلاق می‌گردد.(ص ۴۴۰) به لحاظ فقهی نیز قوی‌ترین احتمال، انتساب فرزند به صاحب رحم است.(ص ۴۵۰) در هر صورت اگر نسب فرزند معلوم نباشد، از نگاه فقهی [[فرزندخواندگی]] نامعتبر است و آثار و لوازم شرعی والد و فرزند بر آن مترتّب نمی‌شود.(ص ۴۶۶)